woensdag 29 december 2010

Nascar: the "Winged- of Aerowarriors" part 1

Eind jaren zestig kan Chrysler met zijn Dodges en Plymouths geen potten breken op de Nascar circuits. Met name de Fords en Mercurys maken de dienst uit. Omdat in die tijd het motto "win on sunday, sell on monday" heel erg op ging, kreeg de raceafdeling van Chrysler de opdracht een auto te ontwikkelen die de Fords kon verslaan. Ze komen in 1969 met de Dodge Charger 500. 500 staat hier voor het aantal dat er verkocht moeten zijn als straatversie om gehomologiseerd te worden. De 7 liter (426 CI) motor is sterk genoeg, maar toch wint Ford nipt de Daytona 500 race in februari 1969. De directie van Chrysler is hier niet blij mee, en Larry Rathgeld, hoofd raceafdeling Dodge die voor zijn baan vreest, begint hals over kop te werken aan een update. De Dodge wordt voorzien van een gestroomlijnde neus en gigantische achtervleugel. Deze vleugel is overigens zo hoog, omdat bij de straatversie de kofferbak nog open moet kunnen. De auto ziet er, zelfs voor Amerikaanse begrippen, niet uit, maar als ze de tekeningen aan de directieleden laten zien, stellen die maar één vraag: "Gaat dit ding races winnen?". Als het ontwerpteam ja knikt. zeggen ze: "bouw 'm dan maar".



Tijdens de testsessies gereden door Buddy Baker en Charlie Glotzbach, blijkt de Daytona, zoals de auto gedoopt is, slechts marginaal sneller dan de 500. Baker twijfelt aan het nut van de vleugel en wil dat hij verwijderd wordt. De engineers verzekeren hem dat de auto dan onbestuurbaar wordt, echter Baker wordt dan zo nijdig dat hij alsnog zonder vleugel de baan op mag. Na 1 rondje is hij, lijkbleek, terug in de pits.

De Daytona debuteert tijdens de 1e race op de nieuwe 2,66 mijl lange oval van Talladega, en weet de race te winnen. Het moet gezegd worden dat er weinig tegenstand was, omdat de race door veel coureurs geboycot werd, hierover meer in een volgende aflevering.
Ondanks de successen werd Dodge geen kampioen dat jaar, maar ging de overwinning wederom naar een Ford-rijder. In 1970 werd Dodge wel kampioen, hierover ook meer in een volgende aflevering

Inmiddels is ook Plymouth bezig met de ontwikkeling van een vleugelauto. In het seizoen van 1970 komen ze met de Plymouth Roadrunner Superbird. Nascar heeft inmiddels de homologatieregels aangepast en er moeten nu minimaal 1000 of een aantal gelijk aan de helft van het aantal dealers, van de straatversie gebouwd en verkocht worden.


Deze auto lijkt sterk op de Dodge Charger Daytona, met ook een spitse neus en een hoge vleugel. Toch zijn er verschillen, zie de foto's. De daklijn van de Dodge loopt verder naar achteren door en de vleugel staat verder naar achteren.



Overigens, de eerste auto die harder dan 200 mijl/uur ging op een gesloten circuit was de Dodge Charger Daytona. Buddy Baker zette dit record neer op 24 maart 1970 op het circuit van Talladega, met een snelheid van 200,447 mijl/uur.

Inmiddels wordt voor de straatversies, die toen amper te slijten waren, grof geld betaald.



De "winged-warriors": "You love them, or you hate them". Voor mij geld het eerste.

(wordt vervolgd)

vrijdag 24 december 2010

Prettige feestdagen


Ik wens iedereen fijne kerstdagen en een super 2011

zondag 19 december 2010

Thunder in the Loft

Gisteren weer bij Edje en Lars wezen racen. Dit keer was alles "the American way".
Gereden werd er met scalextrics Nascar COT auto's.


Ook de catering was Amerikaans. Edje had voor hamburgers gezorgd en ik had brownies gebakken.



De races waren spannend. De auto's bleven op hetzelfde spoor en iedereen reed 2 x tegen de anderen met beide auto's dus en dat over 10 ronden. De winnaar kreeg 10 punten, de "verliezer" 5 punten. Na de pauze met hamburgers en brownies, reden we 20 ronden per heat met als extra dat nu diegene die de snelste ronde reed een punt extra kreeg. Stond ik na de eerste reeks nog 2e, uiteindelijk wist Lars me in te halen. Waarschijnlijk heb ik inderdaad een aantal races verloren omdat ik te lang bleef wachten als er iemand uitvloog. Maar goed, het was weer gezellig en dat telt.
Uiteraard had Edje weer voor iedereen een oorkonde.

Edje en Lars, weer bedankt voor de gastvrijheid en de gezelligheid. Ook Arjan bedankt dat je er weer bij was, hoe meer zielen hoe meer vreugd.

De uitslag:

1. Edje 114 ptn.
2. Lars 94 ptn.
3. Paul 83 ptn.
4. Arjan 81 ptn.




Meer foto's zie mijn fotoalbum

zaterdag 4 december 2010

Surprise race 2010: hilariteit alom......


Woensdag en vrijdag jl was er voor het derde jaar op rij (je kunt dus al van een traditie gaan spreken) tijd voor de surprise race. Reden we 2 jaar geleden in tegengestelde richting en vorig jaar met aanhangers, nu was iedereen natuurlijk nieuwsgierig wat de organisatie dit jaar had bedacht. De prima organisatie was dit jaar in handen van Paul,Martin en Mark.

We moesten dit jaar sinterklaas helpen met het rondbrengen van de pakjes. De met de paasrace gebruikte Scalextric Mini's waren daartoe voorzien van imperials van Lego. De pakjes bestonden uit lego blokjes in 4 verschillende kleuren, 2 verschillende maten. Een tweetal soort blokjes was nog verzwaard met lood.


Aan het begin van iedere stint moest gedobbeld worden met een kleuren dobbelsteen, en de gegooide kleur bepaalde welk pakje je op de auto waarmee je dan ging rijden moest stapelen. Bij aanvang van de 3e en 6e stint moest echter ook nog met een gewone dobbelsteen gedobbeld worden en het gegooide nummer gaf aan op welke auto het pakje dan geplaatst moest worden. Dit hield in dat dan op sommige auto's meerdere pakjes erbij kwamen en op sommige geen extra pakje. Zaak was het om zo gunstig mogelijk te stapelen zodat de auto zo stabiel mogelijk bleef, je kon echter de pakjes ook zodanig plaatsen dat degene die na jou met die auto moest rijden, moeite zou hebben het volgende pakje fatsoenlijk te plaatsen.



Je zult begrijpen dat de auto's na iedere stint instabieler werden en je voorzichtig moest rijden. De auto's lagen dus meer langs de baan dan dat ze reden, zeker omdat velen er een sport van maakten om zo vaak mogelijk er uit te vliegen met het doel natuurlijk om anderen mee te nemen. Ook de versiering (sinterklaas en zwarte piet poppetjes) en de perpernoten werden niet gespaard.
Dat dit tot hilarische taferelen en lachbuien leidde is natuurlijk duidelijk, ook mede door de begeleidende, vaak "foute" muziek. De foto's spreken voor zich.


Zie voor meer foto's de link naar "mijn fotoalbum", surprice race 2010.

Aan het einde van de avond was er voor iedereen nog een presentje in de vorm van een CD met muziek (helaas niet de bovengenoemde) en een soort lego raceautootje.

Paul, Martin en Marc, bedankt voor de organisatie. Het waren 2 zeer geslaagde avonden. Ik ben benieuwd naar volgend jaar, want het wordt steeds moeilijker om iets orgineels te bedenken.